Ik zei het al tegen zowat iedereen, die ik de laatste weken, vaak voor het eerst in maanden, tegenkwam: 2022 belooft een heel bijzonder muzikaal jaar te worden. Het feit dat we met z’n allen zowat twee jaar min of meer opgesloten hebben gezeten, heeft bij veel artiesten iets teweeggebracht, dat je moeilijk kunt duiden, maar wel het beste in velen van hen naar boven heeft gebracht. Neem nu deze CD, een samenwerking van drie heren, die elk een heel eigen en jarenlang parcours hebben afgelegd en die nu elkaar vinden in wat ongeveer de beste plaat op het vlak van akoestische rootsmuziek in jaren heeft opgeleverd. Ik durf dit te schrijven op een moment dat e nog een tweetal maanden verwijderd zijn van nieuw werk van Ry Cooder met Taj Mahal (“Get On Board” - 22 april) en van de onvolprezen Leyla MacCalla (“Breaking the Thermometer” -6 mei).

Deze plaat hier, komt gegarandeerd in de eindejaarslijstjes terecht van elkeen, die met de muziek begaan is,: ze voert je op slag een kleine eeuw in de tijd terug en is een prachtige synthese van de muziek, die elk van deze drie protagonisten gevormd heeft tot de meesterlijke, geniale muzikanten, die ze vandaag zijn. Je kunt heel goed horen dat deze gasten op geen enkel moment door hun eigen aspiraties of ego gehinderd werden, toen ze aan de twaalf songs werkten, die dit pareltje herbergt. Alles klinkt alsof het had kunnen gemaakt zijn in de eerste helft van vorige eeuw, maar het is wel ingespeeld en gemaakt met de akoestische mogelijkheden van vandaag en het spelplezier spat letterlijk langs alle kanten uit de speakers.

Nu, met drie multitalenten als deze, kun je je natuurlijk wel aan één en ander verwachten: ze zijn niet voor niks meervoudig genomineerd voor allerhande Grammy’s, toeren niet zomaar als begeleiders van John Hiatt of Jerry Douglas, noch worden ze zomaar gevraagd door James Taylor, Alison Krauss of Molly Tuttle. Nee, deze heren spelen en zingen steevast in de Champions’ League van de akoestische muziek, waar blues, old time, ragtime en folk samenkomen.

Nu, van Kimbro en Harley waren we al wel wat gewend sinds hun “Live @ Southern Ground” en “Static in the Wires”- platen van enkele jaren geleden, maar de bladzijde van Sam Lewis was een tikje minder beschreven, al wisten we natuurlijk wel van zijn samenwerking met Chris Stapleton en lazen we dat hij op tournee was met Los Lobos en Delbert McClinton, samenwerkingen waar hij de fijne bijnaam van “de Townes van Zandt van vandaag” aan overhield.

De optelsom van de talenten van deze drie heren, geeft een torenhoog resultaat: die is radiovriendelijke, hedendaagse America voor bij het haardvuur van elkeen die door een barre, stormachtige winter moet. Dat de songs stuk voor stuk het resultaat van samenwerking zijn, tilt het effect en de kracht nog een niveau hoger. Niks geen drukdoenerij hier, gewoon drie geweldige muzikanten, die met het grootste respect voor elkaar, de anderen naar ongekende hoogten stuwen en naar buiten komen met een resultaat dat zowel de liefhebber van Dave van Ronk kan plezieren als die van J.J. Cale of Taj Mahal. Eén voorwaarde echter: je moet deze plaat best in haar geheel savoureren !

(Dani Heyvaert)